Samenwerken met naasten helpt echt!
Een interview door Ronald Touw met Henk Willem Klaasen
Henk Willem Klaasen is sinds oktober 2019 naastenadviseur bij HVO-Querido. In de 30 jaar dat hij als sociaal-psychiatrisch verpleegkundige werkzaam was heeft hij zich gespecialiseerd in naastenbeleid. Hij heeft onder andere het boek Bondgenoten, hoe familieleden en hulpverleners in de psychiatrie kunnen samenwerken, geschreven. In dit interview wordt er dieper in gegaan op de vernieuwde kwaliteitsstandaard voor het betrekken van naasten.
Wat is veranderd als deze module goed is geïmplementeerd? De droom van Henk Willem:
1. Dat teams zich laten trainen om meer vaardigheden te hebben om in de triade samen te werken.
2. Dat elke cliënt vanaf het begin een traject start met een steungroep van hulpverleners en naasten. Dus niet 1 op 1!! Zonder naasten geen start van de hulpverlening!
3. Dat alle partijen starten met net zoveel kennis. Dat je niet meer afhankelijk bent van de willekeur bij welke hulpverlener je komt (dat de ene hulpverlener alleen iets weet van het één en daarmee gaat werken, en de andere weer met iets heel anders werkt. Ga maar voor jezelf na hoe jij dat zou vinden dat de specialist je maar een heel beperkte voorlichting geeft en je er achteraf erachter komt dat als je het hele verhaal had gehoord je een heel andere behandeling had gewild. Samen beslissen, steungroepen , Netwerkintake, Herstelondersteunende intake zijn prachtige voorbeelden waarin de uitgang veel meer bij ‘samen’ ligt.
4. Dat alle hulpverleners kennis en kunde hebben en werken met de GM anno 2022, en niet met hun eigen kennis die soms heel erg achter loopt handelen.
5. Dat we behandeling niet vooropzetten, maar gelijk zetten met de kracht van het netwerk, de steun en liefde van de naaste omgeving. Dus niet alleen de vraag stellen het is het met je, hoe slaan de medicijnen of de behandeling aan, maar ook hoe is het met jou en je naasten?
6. Dat we ons realiseren dat in bijna alle gevallen iets cruciaals is gebeurd tussen de cliënt en zijn netwerk. Wij denken dat hulpverleners het kunnen repareren door de cliënt te helpen, door naasten buiten te sluiten. Ik denk dat we veel meer moeten kijken naar wat is er gebeurd. Schuld, Schaamte, Stigma, Trauma, Trots, Taboe, Ruzie, Rouw, Levend Verlies. Ga daar eerst eens naar vragen en ga daar interventie in doen. Vraag eerst naar het levensverhaal , eerst naar de kracht, dan naar de klacht.
7. Dat de hulpverlener niet de rol inneemt om ‘de boel maar eens over te nemen’, maar op de stoel zit om zich met de cliënt af te vragen wat er is gebeurd, wie de cliënt kunnen helpen. De hulpverlener heeft dan een totaal andere rol!
8. Ik geloof in zelfsturing of kleine ggz-instellingen. Ik ben gecharmeerd van het concept van het nieuwe Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Waarin de inbreng op alle niveaus (dus ook op directieniveau, de verpleegkundige als gelijkwaardige aan een medisch specialist) van verpleegkundigen . Dat we gaan werken vanuit kleinschalige duurzame humane teams in de regio. Dat teams slechts een paar waardes mee krijgen en veel beperkte aantal stafmedewerkers, implementaties (elk jaar weer). Dat het niet in eerste instantie gaat om pillen en diagnoses, maar om het verhaal, het
