Wijk GGD
Harold Brouwer
- Werkzaam bij: Gemeente Heereveen
- Functienaam: Wijk GGD / Procesregisseur
- SPV sinds: 2013
“De vrijheid en veelzijdigheid spreken me aan”
Harold Brouwer begint zijn carrière op het CIOS. Een sportopleiding waarin hij al zijn energie kwijt kan. Hij studeert vervolgens Hbo verpleegkunde en werkt in verschillende organisaties. Harold voelt zich thuis in de ambulante zorg en ziet om zich heen hoe belangrijk de rol van de SPV is. Hij besluit de vervolgopleiding SPV te volgen en studeert in 2013 af. Dat is overigens geen reden om te stoppen met leren. Hij volgt nog een opleiding integrale veiligheid veiligheidsbeleid en criminologie. Die kennis kan hij inzetten in zijn werk op het snijvlak van zorg en veiligheid. Hij doet dat in de begeleiding van cliënten maar ook in andere rollen. Hij is lid van de raad van toezicht van een beschermde woonvorm en een Basisschool én zet zijn kennis in bij hoordiensten Wet verplichte ggz (Wvggz) voor de veiligheidsregio Fryslan.
Sinds 2019 is Harold in dienst van de gemeente Heereveen, als wijk GGD-er. “Wat me zo aanspreekt aan mijn werk, zijn de vrijheid en veelzijdigheid. Ik werk solistisch, bepaal mijn eigen agenda. Ik vlieg het gemeentehuis in en uit en kom op een heleboel plekken. Ik spreek de inwoners maar ook de woningbouwvereniging, de politie en de manager van de plaatselijke supermarkt.”
“Je moet je oren en ogen openhouden”
Een proactieve en open houding is onmisbaar in het werk. “Je moet je oren en ogen openhouden. Soms is iemand even aanhoren voldoende, soms is er meer nodig. Mensen zijn vaak krachtig genoeg om zelf beslissingen te nemen en dingen op te lossen. Door er gewoon te zijn kun je al veel in gang zetten. En willen mensen niet in beweging komen, dan is dat zo. Dat heeft soms tijd nodig. Als SPV moet ik dan wat afstand nemen, het loslaten. Ik geef ze mijn nummer en ik sta voor ze klaar als ze wél inzien“
“Je moet je realiseren dat je niet alles kunt oplossen. Daarin zie ik ook wel verschil met mijn eerdere werk als verpleegkundige. Ik wilde voor iedereen zorgen, iedereen redden. Als SPV leerde ik al snel dat ik me soms iets meer moet terugtrekken. Een mens kan prima beslissingen nemen over zijn eigen leven, ik hoef dat niet voor iedereen te doen.
“Geen dag is hetzelfde”
Harold houdt van de diversiteit van zijn werk. “Geen dag is hetzelfde. Na het checken van mijn e-mails, begint mijn programma: huisbezoeken, gesprekken met inwoners die al bekend zijn, mensen die ik regelmatig zie. Ik ga op verzoek mee met de politie, ga in gesprek met de woningbouwvereniging over een huurder die voor overlast zorgt, ik bezoek mensen die nieuw zijn aangemeld. Natuurlijk heb ik ook overleg met mijn collega’s en rapporteer ik aan het eind van de dag al mijn bevindingen.
“Ik kijk wat er nodig is en kies uit het hele palet van hulpverlening.”
Ik kijk heel breed: wat gebeurt er in de gemeente en maatschappij en waar kan ik van dienst zijn? Zeker in deze tijden van corona zie je dat dagelijkse problemen worden uitvergroot. Buren raken ineens met elkaar in conflict. Mensen isoleren zich. Ik ga regelmatig met de wijkagent op pad. Dat is vaak de eerste die wordt ingeschakeld, maar hij zijn rol is kijken of er dingen gebeuren die strafbaar zijn. Zo niet, dan neigt het meer naar hulpverlening en dan kom ik in beeld. Ik kijk wat er nodig is en kies uit het hele palet van hulpverlening.
“Van iedere casus leer je wel iets”
Harold heeft al een heleboel meegemaakt en geleerd in zijn werk als SPV. “Er zijn een hoop casussen die me bijblijven en van iedere casus leer je wel iets.” Zo ook van de casus die aan het licht kwam door een oplettende verkeersagent.
“Tijdens een verkeerscontrole zagen agenten een auto slingeren. Ze controleerden de bestuurster, die had geen alcohol gedronken. Alles leek in orde. Ineens viel het een van de agenten op dat de vrouw er heel onverzorgd uitzag. Zijn oog viel op urinezakjes, kranten en flink wat contant geld in haar auto. De agenten hadden geen reden om de vrouw aan te houden, maar vonden het toch vreemd en meldden het bij de wijkagent. Die kende de vrouw niet en daarom besloten we samen bij haar langs te gaan.”
De vrouw blijkt te wonen in een afgelegen boerderijtje, midden in een weiland, verscholen achter een dikke rij bomen. Het huis is verwaarloosd en staat op instorten. Er is geen werkende riolering en geen verwarming. De vrouw slaapt op de grond, een matras heeft ze niet. Het huis is volgestapeld met kranten en zakjes urine. Ze zit al 30 jaar in isolement en het enige contact dat ze heeft, is met haar huisarts. Een schrijnende situatie, hoewel de vrouw bewust lijkt te kiezen voor dit leven. Ze reageert adequaat en is niet verward.
“De huisarts kende de vrouw, maar zag nooit eerder reden om op huisbezoek te gaan en was daarom ook niet op de hoogte van de omstandigheden waarin ze leefde. Ik bezocht haar een paar keer, waaronder samen met een ‘Meitinker’ (een vast aanspreekpunt per wijk binnen de gemeente Heereveen), de GGD en handhavers om de situatie te beoordelen qua veiligheid. Haar verhuizen was geen optie, dit was haar leefwereld. En dus ging ik op zoek naar een manier om haar in haar eigen omgeving te helpen.”
Harold en zijn collega’s laten de woning reinigen en regelen fatsoenlijke avondmaaltijden voor de vrouw. Autorijden is niet meer verantwoord, daarom krijgt ze een taxikaart waarmee ze vrij kan rondreizen binnen de gemeente. Zo kan ze toch haar boodschappen doen. Mevrouw krijgt ook een matras om op te slapen. Dat weigert ze in eerste instantie. “We hebben het voor haar deur neergezet. Inmiddels is het matras binnengehaald en lijkt het erop dat ze het gebruikt”, vertelt Harold.
“Je kunt niet iedereen redden”
Eens per 2 weken doet mevrouw boodschappen. De taxichauffeur tilt ze tot aan de deur, verder mag hij niet komen. Ze laat niemand binnen, ook Harold niet. Daarom ga ik regelmatig even langs. We hebben dan een kort gesprekje door het gesloten raam. Daar blijft het bij en dat is ook prima. Je kunt niet iedereen redden. Als SPV zie ik aan alles dat ze geen contact wil, ze heeft niet voor niets haar eigen wereldje gecreëerd. Maar het is fijn dat je met hele kleine dingen die je aanreikt toch iets kunt doen, zonder dat je iemands levenswijze totaal overhoop haalt. Je haakt aan, je kijkt wat er mogelijk is, hebt respect voor iemands levenswijze, maar probeert die wel te optimaliseren. Samenwerking met andere hulpverleners en ketenpartners is daarbij heel belangrijk” benadrukt Harold.
“Buiten de lijntjes kleuren levert veel op”
De meerwaarde van de SPV wordt volgens Harold steeds duidelijker. “Mede door de strenge naleving van de AVG-wetgeving is samenwerking met de GGZ lastig. De gemeentes krijgen daarentegen steeds meer verantwoordelijkheden. En hoewel ook gemeentes te maken hebben met de privacywetgeving, voel ik de ruimte om in het belang van de cliënten de regels wat op te rekken. Dat moet je ook durven, anders word je volledig klemgezet door de regels. Iets wat ruimer interpreteren of buiten de lijntjes kleuren levert vaak veel op voor de inwoners. Zolang je maar kunt verantwoorden wat je gedaan hebt en op basis van welk besluitvormingsproces, is dat prima.”
Een mooi voorbeeld hiervan is een andere casus waar Harold mee te maken kreeg. Een jongeman wordt gepakt bij een diefstal bij supermarkt Jumbo. De betrokken agent vind het een bijzonder geval. Harold vertelt: “De jongen had geen luxeproducten gestolen, maar voor een flink bedrag aan dagelijkse boodschappen. Hij gaf aan dat hij gebruik maakte van de voedselbank, maar dat hij door zijn wisselende diensten vaak zijn pakket niet kon ophalen. Uit wanhoop ging hij stelen. De agenten maakten met hem de afspraak dat hij contact met mij op zou nemen en mijn hulp zou accepteren. Zo niet, dan kreeg hij alsnog een boete. Een sterk staaltje maatwerk, als je het mij vraagt. Ik heb de jongen gesproken en hem in contact gebracht met de voedselbank. Samen hebben zij afspraken gemaakt over het ophaalmoment. Zo simpel kan het zijn. Geen boete, maar kijken naar hoe we dit kunnen oplossen, hoe we herhaling voorkomen en deze jongen écht verder helpen. Door als SPV contact te maken, te luisteren, bereikbaar en proactief te zijn. Als dat dan lukt, ook als ik daarvoor af en toe af moet wijken van de gebaande paden, dan geeft me dat voldoening.”
“Steek je hoofd boven het maaiveld uit”
Harold heeft mooie plannen voor de toekomst. “Ik wil me verder specialiseren op het snijvlak van veiligheid en zorg. Ik blijf mezelf ontwikkelen, ik wil een leven lang leren. Dat gun ik ieder mens en in het bijzonder mijn SPV collega’s in het land. Als SPV heb je veel te bieden en ons beroep is fantastisch. Dus steek je hoofd boven het maaiveld uit, doe ervaring op in verschillende functies, ga het contact aan en ga erop uit!”
