SPV blogspot Marja: Buiten de lijntjes
Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.
Werken als SPV in een ziekenhuis is werken in een bijzondere omgeving. In het UMCG werken ongeveer 13.000 mensen, waarvan 8 als SPV. Binnen het UCP (Universitair Psychiatrisch Centrum) zijn we met elkaar hard aan het werk om ons te profileren en uit te leggen wat ons onderscheidt van de andere disciplines.
Op de afdeling waar ik werk zijn zijn cliënten niet gewend dat ik ook huisbezoeken doe. Je komt naar het ziekenhuis, het ziekenhuis komt niet naar jou. Maar ik vind het heel waardevol om iemand in zijn eigen omgeving te spreken en het geeft mij veel informatie die ik in de spreekkamer niet altijd krijg. Voor het maken van afspraken of overleg kunnen cliënten het algemene nummer van onze poli bellen. Dat kan soms best een drempel zijn als het niet zo goed gaat. Omdat ik vind dat ik laagdrempelig bereikbaar moet zijn, geef ik mijn rechtstreekse nummer en maak ik gebruik van appen en mailen.
In de tijd dat ik in de verslavingszorg werkte kwamen regelmatig bijzondere situaties voorbij waarbij we moesten beslissen welke zorg verleend moest worden. Daar waren veelal protocollen voor, maar niet alle situaties kun je vangen in een protocol. Een bijzondere ervaring was de zorg voor een hond van een cliënt die overleden was. De hond was nog in huis, werd af en toe uitgelaten door een kennis, maar dit was een tijdelijke oplossing. De kennis was overigens ook bij ons in zorg en hij gaf duidelijk aan dat hij lichamelijk niet in staat was om dit langere tijd te doen. We hebben geprobeerd om familie te bereiken maar dat leverde niet zoveel op.
Mijn collega had met het asiel gebeld en daar kon de hond naar toe. De vraag was alleen hoe dat geregeld zou worden. Nu ben ik praktisch ingesteld en na een aantal telefoontjes over en weer dacht ik, we doen het gewoon zelf. Je kunt heel lang met elkaar discussiëren over wie wat zou moeten doen, je kunt het ook gewoon doen. We hadden er op dat moment tijd voor en er was een auto beschikbaar.
We zijn naar het huis van de cliënt gereden om de hond op te halen, die moest eerst worden uitgelaten. Het beestje was natuurlijk van slag, honden voelen het haarfijn aan als er iets mis is. Bedenk daarbij dat mijn collega en ik niet echt veel ervaring met honden hebben dus je kunt je voorstellen hoe dat eruitzag. Ze was behoorlijk sterk dus we moesten alle zeilen bijzetten om haar in bedwang te houden en er niet achteraan te vliegen. Ondanks de trieste situatie hebben we hier veel lol om gehad.
De rit naar het asiel was gedenkwaardig, met een hond los achterin de bestelauto. We reden per ongeluk het asiel voorbij, wilden keren in een weiland en kwamen vast te zitten met de auto. Omdat het asiel bijna dicht ging, lieten we de auto staan en gingen lopen. Hoe dichter bij het asiel, hoe meer honden ze hoorde blaffen en hoe harder ze aan de riem trok. Gelukkig werden we gered door een medewerker die duidelijk meer ervaring had dan wij. Een paar dagen later stond ze met een prachtige foto op de website van het asiel en ik hoop dat ze een fijne nieuwe plek heeft gekregen.
Je kunt je afvragen of het aan ons was om dit te regelen, misschien niet, maar soms moet je buiten de lijntjes durven kleuren en doen wat goed voelt. Dat vond ik toen al en dat vind ik nog steeds. Dus ook als SPV in een ziekenhuis doe ik het soms net even anders en dat is precies wat mijn werk zo leuk maakt.
