SPV blogspot Marja: Een muzikaal akkoord 🎶
Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.
Ik ben te laat voor mijn afspraak en kan het huis waar ik moet zijn niet vinden. Terwijl de regen met bakken uit de hemel valt, fiets ik voor de derde keer door een straat, waarvan ik de indruk heb dat de nummers in willekeurige volgorde op de huizen zijn geplakt.
Tien minuten later dan ik had afgesproken, bel ik aan. Ik ga een intakegesprek doen bij een al wat oudere meneer, waarvan ik weet dat hij bekend is met autisme. Te laat komen vind ik sowieso vervelend en ik denk dat deze cliënt het ook vervelend vindt.
De openingszin is meteen raak: “je bent te laat dus er is geen koffie meer”. Ik bied mijn excuses aan, maar de slechte start is gemaakt en het gesprek komt niet goed op gang. Hij laat mij duidelijk weten dat ik veel te jong ben om een goede hulpverlener te kunnen zijn, daar kan hij helemaal niks mee.
Nu word ik mijn hele leven al jonger geschat dan ik ben, inmiddels ben ik op een leeftijd gekomen dat ik het opvat als een compliment maar ik ben dus echt niet meer zo jong. Echter lijkt hij zo vast te zitten in deze gedachte dat het hoe dan ook niet uitmaakt wat ik hierover zeg. Het lukt me niet om goed contact te krijgen met deze man. Tijdens de SPV opleiding is vaak besproken dat er voor een goed contact eerst een akkoord in de betrekking moet zijn, dat is er nu echt niet en ik weet ook even niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.
Dan hoor ik ineens de prachtige klanken van het nummer ‘Blackbird’, het is mijn telefoon die ik in alle haast ook nog eens vergeten ben op stil te zetten. In de hoop dat de cliënt het niet opmerkt laat ik de telefoon gaan, maar er blijkt niets mis met zijn gehoor. Terwijl de Beatles ons toezingen vanuit mijn rugtas zie ik een verandering in zijn houding. Hij is verrast door mijn keuze voor de Beatles en vraagt welke muziek ik nog meer mooi vind. Ik heb in de korte tijd dat ik daar ben al wel even rondgekeken en aan de spullen in zijn huiskamer zie ik dat hij ook een muziekliefhebber is, vooral van klassieke muziek.
En laat ik nou een groot fan van Bach zijn, ik noem een paar van mijn lievelings composities en zie zijn waardering groeien. Als ik van zulke muziek houd, ben ik misschien toch niet meer zo piepjong. In ieder geval kan hij instemmen met mijn muzieksmaak en de toon is gezet. Er is contact en er komt een gesprek op gang. Ik mag nog een keer weer komen, en als ik op tijd ben, krijg ik misschien nog wel koffie ook.
Dat hij toch nog wel een beetje twijfelt aan mijn inschattingsvermogen blijkt bij het weggaan, als hij nog even uit het raam roept terwijl ik mijn fiets pak: “het regent, dus doe wel je regenpak aan”.
