SPV blogspot Marja: Eén nacht zonder dak

Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.

In mijn vorige blog schreef ik dat we niet midden in de nacht, op een treinstation in Duitsland, een uur zouden hoeven overbruggen. Achteraf gezien had ik graag voor die optie getekend.

De nachttrein die ons terug zou brengen naar Amsterdam reed niet. We zouden al aan het begin van de avond vertrekken maar hoorden pas na 22.00 uur dat hij definitief gecanceld was. Nadat we een uur in de rij hadden gestaan, kregen we een medewerker te spreken die ons omboekte naar de volgende ochtend. Er was op dat tijdstip geen hotel meer in de buurt die nog een kamer over had en het leek erop dat we de nacht zouden moeten doorbrengen op het hoofdstation van Wenen.

De sfeer op het station was al in de loop van de avond steeds grimmiger geworden. Een grote groep mensen, drinkend uit frisdrankflessen met vermoedelijk een laag 7-up gehalte, werd steeds luidruchtiger en nam een groot gedeelte van de wachtruimte in beslag. Een man die hele gesprekken had met een voor ons onzichtbaar persoon, sloeg toen hij wegliep mijn telefoon bijna uit mijn handen omdat hij dacht dat ik hem filmde. Kortom, dit was geen fijne plek om de nacht door te brengen.

Uiteindelijk hebben we dankzij een betrokken medewerker de nacht in de lobby van het dichtstbijzijnde hotel doorgebracht. Op een bank, met onze jas en sjaal als beddengoed. Veel geslapen hebben we niet, maar het was warm en het was veilig.

Veiligheid, dat onderwerp heeft me daarna wel beziggehouden. In een bericht van het Leger des Heils lees ik dat tienduizenden mensen in Nederland geen t(huis) hebben. Ze slapen bij familie of vrienden op de bank, in hun auto, in een tent of op straat.

Tijdens mijn werk in de verslavingszorg sprak ik regelmatig met mensen die geen dak boven hun hoofd hebben. Ook de nachtopvang voelt niet altijd als een veilige plek. En de lijst met de namen van de zogeheten ‘buitenslapers’ die ik in mijn mailbox kreeg als de temperatuur daalde, vond ik iedere keer weer zo schrijnend. Een mooi initiatief, deze winterregeling , maar op de een of andere manier ook erg confronterend.

Natuurlijk is ons ene nachtje afzien daar niet mee te vergelijken. Maar wat me bijblijft is het onveilige gevoel, onze boosheid op die stomme medewerkers van die stomme spoorwegen die zomaar bedachten dat ze deze trein rustig konden cancelen, zelf daarna lekker naar huis gingen en ons achterlieten op een onveilige plek. Het hotelpersoneel dat ons, al voor we onze zin afgemaakt hadden, liet weten ‘totally fully booked’ te zijn. Na dit tien keer gehoord te hebben waren we daar ook wel klaar mee. Aan ons lot overgelaten, dat komt denk ik wel het dichtst in de buurt bij wat we voelden.

Maar er was ook een hotelmedewerker die, in dit geval, out of the rooms dacht. Ook hij had geen kamer beschikbaar maar stuurde ons niet zomaar weg. En daarmee liet hij een kant zien van de hulpverlener die ik graag wil zijn. In ons werk is niet alles mogelijk, we hebben te maken met grenzen en kaders. Maar dat betekent niet dat ik moet stoppen met helpen als ik tegen de rand aan bots, dan kan ik mijn creativiteit inzetten om iets anders te bedenken.

De oplossing van de spoorwegen was overigens weinig creatief, een compensatie van vijftig euro voor de opgelopen vertraging.