SPV blogspot Marja: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”
Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.
Op de afdeling Traumachirurgie hing een affiche met een uitnodiging om deel te nemen aan de loopgroep ‘Niet kapot te krijgen’. Het doel was samen met andere ex-patienten en personeel van de afdeling de 4Mijl van Groningen uit te lopen.
Ik had net te horen gekregen dat ik voorzichtig mijn been weer mocht gaan belasten en ik heb me, met groen licht van de chirurg, meteen aangemeld. Het was eind maart, nog bijna zeven maanden om dit voor elkaar te krijgen.
De meeste mensen die dit lezen zullen bekend zijn met de SMART methode, waarbij de R staat voor realistisch. Was dit doel realistisch? Geen idee, ik denk dat er genoeg mensen in mijn omgeving zijn geweest die dit zeker niet realistisch vonden. Maar dat vond ik eigenlijk niet zo’n probleem. Het was het proberen waard, en als het niet zou lukken was er ook geen man overboord.
Ik heb het heel, heel langzaam opgebouwd. In de eerste trainingen was het veel wandelen, afgewisseld met steeds meer minuten hardlopen. Tijdens zo’n blokje wandelen stopte er een auto naast mij. Of ik misschien ergens naartoe gebracht moest worden nu ik geblesseerd was. Au! En ik dacht nog wel dat ik zo soepel liep. Maar het hardlopen ging steeds beter en steeds verder, en het is me gelukt! Ik heb deelgenomen aan de 4Mijl van Groningen en ben in een voor mij redelijke tijd over de finish gekomen.
Soms stel je doelen die net iets buiten je bereik liggen, die niet direct realistisch lijken, maar die er wel voor zorgen dat je misschien net een stapje harder loopt om dat doel te bereiken. Omdat je naar de buitenwereld wilt laten zien dat het wél haalbaar is.
Op onze poli was een man in behandeling die kort geleden naar het buitenland is vertrokken. Vorig jaar vertelde hij mij zijn plannen: hij wilde een busje ombouwen tot camper, zijn huis verkopen en naar warmere oorden vertrekken. Een prachtig plan! Maar wel met een paar kanttekeningen van onze kant.
Met zijn vertrek zou de behandeling bij ons eindigen. Nu gebeurt dat natuurlijk wel vaker, maar dan moet er wel iemand zijn die het overneemt. Dat hoeft geen tweedelijnszorg te zijn, dat kan ook een huisarts zijn. In dit geval iets ingewikkelder maar het lukte hem daar een huisarts te vinden die ook bereid was om lithium voor te schrijven en tweemaal per jaar een labcontrole te doen.
Daarnaast is dit natuurlijk een behoorlijke levensgebeurtenis. Je gooit een aantal zekerheden aan de kant en we weten dat dit, bij een bipolaire stoornis, kan zorgen voor een ontregeling. Ik ben me bewust van wat er allemaal niet goed gaat in GGZ-land, maar geloof mij, in veel landen om ons heen is de crisiszorg bij lange na niet zo goed geregeld als in Nederland.
Er was voor hem veel te regelen voordat hij kon vertrekken. En dat viel soms zwaar, maar hij bleef vertrouwen houden in zijn plan. En iedere keer dat ik hem sprak was hij iets dichter bij zijn doel gekomen.
Het is goed om doelen te stellen die haalbaar zijn, succeservaringen zijn belangrijk om je motivatie vast te houden. Maar zo af en toe de grenzen opzoeken kan ook heel verfrissend zijn.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”
Deze blog is geplaatst met toestemming van de betreffende cliënt.
naar alle SPV blogspot
