SPV blogspot Marja: Stap voor stap terug
Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.
Als je ernstige psychische ontregelingen hebt doorgemaakt weet je soms zelf niet eens wat herstel voor jou is. Als klinisch herstel wordt dan vaak het langdurig uitblijven van deze ontregelingen omschreven. Maar persoonlijk en maatschappelijk herstel is veel lastiger te vangen in woorden.
Stralend loop ik, achter mijn looprekje, de badkamer uit. Ik heb zojuist onder de douche gestaan. Zoals ik al mijn hele leven doe en zoals de meeste mensen dat doen. Maar toch is het vandaag bijzonder, juist omdat het zo normaal is.
Het douchekrukje gaat meteen de badkamer uit, weg met dat ding, die heb ik niet meer nodig. Evenals de naaldencontainer, die meteen na de laatste toediening fraxiparine, naar de apotheek retour is gegaan.
De letterlijke eerste stappen naar herstel zijn gezet. De breuk is goed hersteld en ik mag mijn been weer steeds een beetje meer gaan belasten. Dit betekent dat ik er in ieder geval op kan staan en dat geeft zoveel meer zelfstandigheid.
Dat betekent dat ik weer de trap op kan en in mijn eigen bed kan slapen.
Dat betekent dat ik zelf in de kledingkast kan kijken wat ik die dag aan wil trekken.
Dat ik misschien wel een keer kan proberen eten te koken of de was te doen.
Dat ik zonder hulp naar buiten kan nu ik niet meer op één been over de drempels heen hoef te springen.
Iedere dag kan ik een beetje meer en iedere keer word ik daar zo blij van. Ook al gaat alles verschrikkelijk langzaam en onhandig, ik kan het zelf weer doen en het dagelijks leven wordt in kleine stapjes steeds weer een beetje meer normaal.
Voor het hele revalidatietraject wordt een jaar gerekend. Nou lijkt me dat erg lang maar misschien wil ik het gewoon niet horen. Ik heb me in ieder geval aangemeld voor de loopgroep ‘Niet kapot te krijgen’, een samenwerking van UMCG Traumachirurgie en Beatrixoord. Het doel is om mee te lopen met de 4 Mijl van Groningen, in oktober.
Is dit haalbaar? Misschien niet, maar ik vond het fijn dat de chirurg het idee niet meteen afschoot maar me juist aanmoedigde me aan te melden.
Ondersteunen in de weg naar herstel is een belangrijk onderdeel van ons werk. En herstel betekent voor iedereen iets anders. Het betekent zeker niet altijd terug naar wat er eerder wel kon en dan wordt het een stuk lastiger om voor jezelf uit te vinden wat jouw leven betekenis geeft.
Als je ernstige psychische ontregelingen hebt doorgemaakt weet je soms zelf niet eens wat herstel voor jou is. Als klinisch herstel wordt dan vaak het langdurig uitblijven van deze ontregelingen omschreven. Maar persoonlijk en maatschappelijk herstel is veel lastiger te vangen in woorden.
Ik sprak een cliënt die een aantal keren in haar leven ernstig ontregeld is. Ze was het contact met de werkelijkheid volledig kwijt en werd gedwongen opgenomen. Ze kiest er nu voor om geen betaald werk te gaan doen maar zich volledig te richten op de zorg voor haar kinderen. Als ze dit goed wil doen, kan ze er niet meer bij hebben en dat hoeft voor haar ook niet. Herstel is voor haar dat ze voor haar kinderen kan zorgen en op die manier een goede moeder kan zijn.
Mijn herstel is vooral herstel op lichamelijk gebied. Maar de stappen die ik maak hebben zoveel invloed op mijn mentale welzijn. Herstel betekent een lange adem en veel geduld. Maar ook het mooie inzien van de stappen die je maakt, hoe klein ze ook zijn.
Stap voor stap terug
