SPV blogspot Marja: Hardlopen voor je hoofd

Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.

Hij bekeek me van top tot teen en zei: "Jij bent al heel oud, eigenlijk kan ik me helemaal niet voorstellen dat je aan hardlopen doet. Als je te langzaam gaat, ga ik gewoon sneller lopen hoor!" Ik besloot zijn opmerking maar niet als belediging op te vatten, in de ogen van een zestienjarige is iedereen boven de veertig een fossiel en ik wist wel beter toch?

Jaarlijks wordt door Brijder en Verslavingszorg Noord Nederland de Ontmoetingsloop gehouden, waarbij deelnemers aan beide kanten van de Afsluitdijk starten en elkaar dan halverwege ontmoeten. Een leuk aspect vind ik dat de winnaar niet degene is die het hardst loopt, maar degene die het best kan inschatten wat zijn of haar eindtijd zal zijn.

Met drie jongeren stapte ik in Groningen Zuid in de bus die ons naar de Afsluitdijk zou brengen. Twee jongens zouden alleen gaan lopen en met Bas* had ik, in overleg met onze hardlooptherapeut, afspraken gemaakt. Bas had nogal de neiging heel hard te gaan rennen en dan na een paar minuten, met een veel te hoge hartslag, zuchtend en steunend neer te ploffen in het gras. Om dit te voorkomen spraken we af dat hij bij mij zou blijven, en ik het tempo aan zou geven.

Hij bekeek me van top tot teen en zei: “Jij bent al heel oud, eigenlijk kan ik me helemaal niet voorstellen dat je aan hardlopen doet. Als je te langzaam gaat, ga ik gewoon sneller lopen hoor!” Ik besloot zijn opmerking maar niet als belediging op te vatten, in de ogen van een zestienjarige is iedereen boven de veertig een fossiel en ik wist wel beter toch?

We gingen van start, de twee andere jongens waren we al snel uit het oog verloren maar Bas bleef keurig naast mij lopen. “Eigenlijk is dit best een prima tempo, ik raak nu helemaal niet buiten adem en mijn hart doet ook niet zo raar als anders”. Het was even stil en toen hoorde ik naast mij, heel zachtjes:” Ik heb me vergist, je kunt best goed hardlopen. Maar je bent wél oud!”

De finish kwam in zicht, het was prima gegaan met Bas, hij had het goed volgehouden. Maar ineens klonk het naast mij heel vastberaden: “ik wil natuurlijk niet tegelijk met jou over de finish komen dus ik ga nu sprinten oké?” Voor ik antwoord kon geven was hij al weg.

Een paar minuten na hem kwam ik over de finish, ik zag hem zitten in het gras, zuchtend en steunend en met een te hoge hartslag, maar apetrots dat hij een snellere tijd had neergezet dan ik. Een prijs heeft hij er overigens niet mee gewonnen, hij had zichzelf, en indirect daarmee mij ook, toch iets sneller ingeschat. En dat heb ik maar opgevat als een compliment.

Dit schreef ik precies tien jaar geleden maar ik had het ook vandaag kunnen schrijven. Ik ben nog steeds even enthousiast over hardlopen om je mentale weerbaarheid te vergroten. Behalve dat er stofjes vrijkomen door het hardlopen zelf maak je ook nog eens gebruik van het daglicht. Daglicht stimuleert de productie van serotonine, een neurotransmitter die je humeur verbetert en je alertheid verhoogt.

Jammer genoeg is de setting waar ik nu werk minder geschikt om zelf samen met cliënten te gaan hardlopen. Dit wordt gedaan door mijn collega’s van de PMT, die runningtherapie aanbieden.Maar iemand motiveren om te gaan hardlopen kan ik natuurlijk wel doen. Dan helpt het dat ik het zelf ook erg leuk vind en mijn ervaringen kan delen.
Inmiddels ben ik natuurlijk wel serieus oud maar werk ik niet meer met zestienjarigen, dat scheelt.

*Bas is een gefingeerde naam.

naar alle SPV blogspot