SPV blogspot Marja: Aan de andere kant
Ik ben Marja Bos, begonnen als verpleegkundige in de verslavingszorg en nu werkzaam als SPV op de polikliniek bipolaire stoornissen van het Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen (onderdeel van het UMCG). Daarnaast ben ik gastdocent bij de Hanzehogeschool in Groningen, voor de minor Sociale Psychiatrie. Ik hou van mooie verhalen en schrijven is voor mij een fijne manier om na te denken over wat ik meemaak, zowel in mijn werk als daarbuiten. Door mijn blogs probeer ik die twee werelden met elkaar te verbinden.
En toen bevond ik mij ineens aan de andere kant van het zorglandschap. Als zorgvrager, cliënt, patiënt, hoe je het ook wilt noemen. Tijdens onze skivakantie kreeg ik het voor elkaar om op de eerste dag in het ziekenhuis te belanden. Na een foto en een CT scan werd duidelijk dat er een breuk in mijn scheenbeen zat en dat er een operatie nodig zou zijn om de boel met een plaat en schroeven weer te stutten.
Inmiddels is dat gebeurd en zit ik al een paar weken thuis met een been dat ik niet mag belasten. En dan merk je de invloed op je hele functioneren als er op één van de levensgebieden iets rammelt. De levensgebieden die in eigenlijk alle gesprekken met een cliënt terugkomen en vaak een kapstok vormen voor mijn rapportage.
Lichamelijke gezondheid. Alles wat ik doe kost bakken energie en het slapen gaat ook niet fantastisch. De gevolgen merk ik als ik moe ben, dan word ik wat onhandiger, wat niet slim is als je je op één been verplaatst met hulp van krukken of een looprek. Ik hou van sporten, het liefst buiten, maar de enige sport die ik voorlopig doe, zijn de oefeningen voor de fysiotherapie. Gelukkig krijg ik wel spierpijn van de meest simpele oefeningen dus ik heb wel het gevoel dat ik goed bezig ben.
Dit heeft uiteraard ook invloed op werk en activiteiten. Ik kom de dagen wel door maar het geeft niet zoveel voldoening om de hele dag te lezen, tv te kijken of te gamen. Ik ben ook wel een aantal uren per week thuis aan het werk maar met minder energie is het soms lastig om de focus te houden. En ik mis het ook om de deur uit te gaan en onder de mensen te zijn. Aansluiten bij een overleg via Teams is een geweldige optie, maar het is niet hetzelfde als er daadwerkelijk bij aanwezig zijn.
En als je het dan hebt over zingeving, ik heb wel het gevoel dat mijn leven op dit moment een beetje stilstaat en ben echt aan het aftellen tot ik het moment dat ik mijn been weer mag belasten en actief kan revalideren. En ik denk zeker dat langdurige afwezigheid van het gevoel van zingeving heel veel invloed heeft op je psychisch functioneren. En ook afhankelijk zijn van anderen doet iets met je gemoedstoestand, het loslaten van controle is niet altijd makkelijk.
Sociale relaties en wonen zet ik even bij elkaar. Ik realiseer mij dat ik zoveel geluk heb met lieve mensen om mij heen die voor me zorgen en helpen in huis. In het ziekenhuis sprak ik een vrouw die dit niet had en haar revalidatie dus in een verpleeghuis moest voortzetten. En hoe mooi het is dat dit mogelijk is, ik vond het ook treurig om te horen dat deze vrouw niemand leek te hebben die voor haar kon zorgen.
Over financiën kan ik eigenlijk alleen melden dat ik me de rest van 2025 geen zorgen hoef te maken over mijn eigen risico van de zorgverzekering.
En dan nog één ding wat ik geleerd heb in de afgelopen weken, de vraag ’hoe gaat het met je’ kan een lastig te beantwoorden vraag zijn.
we wensen je veel beterschap en een goed herstel, marja 🎉 afz. webredactie
